Eureka in de haven van Nice

“Wat is jouw ‘why’ in het leven?”


Foto van Lottie Griffiths op Unsplash

Nice, 2018. Na een laat ontbijt, een wandeling heuvelop, een snelle lunch en nog wat meer wandelen komen we uiteindelijk aan in de haven. Met vier vrienden zitten we op een terras met uitzicht op bootjes die zo nu en dan de haven binnenvaren, terug van een zonnige dag op het water. Met dit prachtige uitzicht komen we zomaar op deze grote vraag des levens.

Eerlijk gezegd heb ik geen idee wat ik op deze vraag moet antwoorden. Om wat tijd te winnen, vraag ik eerst aan hen hoe zij dat voor mij zien. Terwijl ik hun antwoorden aanhoor, denk ik tegelijkertijd na. Ik denk aan mijn studie informatica en wat ik daarmee in m’n dagelijkse werk en ook daarbuiten kan bereiken wat zou kunnen aansluiten op een “why”. Ik denk aan het geven van atletiektraining aan de jeugd, wat ik sinds m’n vijftiende nu alweer een jaar of tien met veel plezier doe. Hoe dat allemaal past binnen de “why” waarvan ik zelf nog niet eens weet wat dat voor mij is, dat is een groot raadsel.

Totdat alle puzzelstukjes op hun plaats vallen…

Men spreekt wel eens van een eureka-moment. Zo’n gedachtenstroom die spontaan ontstaat tijdens het douchen of een lange wandeling. Een moment dat alle losse eindjes plots aan elkaar verbind. Als er werkelijk zoiets bestaat, dan is dat wat me overkomt op het terras in de haven van Nice. Een plek die je van tevoren niet voor zo’n moment had uitgekozen, als je daar überhaupt over had nagedacht.

Ik ben developer, een professie met veel uitdaging waar ik veel plezier aan beleef. Ik ben actief bij de Coderdojo, waar ik kids leer programmeren. Ik doe al sinds m’n zevende aan atletiek en geef sinds m’n vijftiende training aan de jeugd. Pas nu zie ik de gemene deler heel helder verschijnen:

Het enthousiasme en mijn ervaringen van dingen die ik vanuit mijn eigen interesses doe, doorgeven aan de volgende generatie.

Zo zijn developer en mentor, sporter en trainer aan elkaar gekoppeld. De leerling en de leraar. De Jedi-apprentice en zijn -master. Allen geven ze hun kennis door aan de volgende groep. Een proces dat al duizenden jaren zo verloopt en waar ik bovengemiddeld geïnteresseerd in ben.

Nadat mijn vrienden hun verhaal hebben gedaan, vertel ik hen het mijne. Terwijl ik praat zie ik veel geknik, wat mij bevestigt in mijn kleine eureka-moment. Het pad is helder, nu het vervolg nog. Plannen zijn niks waard als ze onuitgevoerd in de onderste la blijven liggen. Terwijl de zon in zee zakt en ik op m’n laatste stukje verse vis kauw, droom ik over nieuwe avonturen.