Het doek gaat open
Daar stond ik dan, vooraan de klas, dertig paar ogen en oren in afwachting van wat er uit mijn mond zou komen. Alsof het een theaterstuk was had ik me voorbereid op de eerste try-out. Onder supervisie van twee ervaren toneelspelers in de vorm van leraren was het misschien niet erg om een misstapje te maken, maar ik wilde een goed optreden afleveren. Ondersteund door de memory trick van Joshua Foer zat de les voorbereid in m’n hoofd, klaar om z’n intrek te nemen tussen de vier muren van het klaslokaal. En toen schoof het rode doek opzij.
Achteraf gezien is een eerste les niets om je zorgen over te maken. Natuurlijk is het spannend om voor het eerst een les te geven aan een middelbare schoolklas, zolang het maar gezonde spanning is. Ik geef atletiektraining aan jeugd tussen de elf een veertien jaar en kan daar ervaring uit putten, maar een sportsituatie is toch anders dan tientallen leerlingen, zittend achter hun tafeltjes, waarvan het meerendeel misschien veel liever iets anders doet dan naar jouw verhaal luisteren.
Na een aantal inleidende opdrachten die door de vaste leraar werden begeleid, was het mijn beurt om verder de diepte in te gaan op het gebied van agent-based modeling. Aan de hand van een artikel over legermieren ben ik samen met de leerlingen op zoek gegaan naar de “agents” en hun “emergent behaviour”. Na vooraf al met de leraar te hebben overlegd, heb ik besloten om de bal eerst bij de leerlingen te leggen en hen met de definities en antwoorden te laten komen. Op basis van de theorie die ze al hadden bestudeerd pakte dat heel aardig uit, waardoor mijn rol beperkt bleeft tot het bevestigen van wat de leerlingen zelf al hadden uitgedacht, plus het geven van een korte samenvatting van de begrippen. Want zoals ik in een eerder bericht al aangaf: tijdens de les moeten de leerlingen aan het werk zijn, niet de leraar.
Na mijn deel van de les kon ik de verantwoordelijkheid weer overdragen aan de “echte” leraar, al was de eindverantwoordelijkheid daar natuurlijk nooit weggeweest. Voordat dat zover is, moet eerst de berg van de lerarenopleiding nog worden beklommen. Tijdens deze les heb ik alvast op het eerste uitzichtspunt gestaan en daar gezien en gevoeld dat de weg naar de top voor mij de juiste is. Hopelijk gaan er nog veel mooie uitzichtspunten komen en kan ik via de uitdagende, stijgende kronkelweggetjes die nog gaan komen uiteindelijk mijn vlag bovenop planten. Elke reis van duizend mijl begint met een eerste stap. En het begin is er.