Tijd
Na een aantal lessen begin ik een beetje te begrijpen hoe het werkt. Voorkennis van de leerlingen peilen, een gedegen voorbereiding schrijven, focus houden tijdens de les en een evaluatie achteraf, waarna de cirkel zich weer herhaald. Eigenlijk is het vrij simpel.
Maar er mist nog iets.
Omdat ik naast het lesgeven op een middelbare school ook atletiektraining geef, heb ik iets om dat lesgeven mee te vergelijken. Lesgeven en atletiektraining hebben veel met elkaar gemeen. Een voorbereiding is voor beide belangrijk. Zonder voorbereiding doe je maar wat, is het allemaal niet divers en spannend genoeg en dat krijg je snel genoeg te horen. Zo is bij de atletiektraining de vraag “Hoe laat is het?” voor mij een teken dat de atleten de training saai vinden en zich vervelen. Een teken dat het spannender en uitdagender moet.
En toch. Toch is er bij dat lesgeven iets dat anders voelt dan bij de atletiektraining. Na een aantal lessen ben ik erachter wat het is.
Ik speel tijdens het lesgeven een rol.
Tijdens een atletiektraining ben ik mijn rol; tijdens het lesgeven speel ik een rol. Waar ik bij een atletiektraining totaal niet op mezelf let, doe ik dat tijdens het lesgeven wel. Ik ben me dan bewust van hoe ik overkom op de groep. Vinden de leerlingen de les wel leuk? Leg ik wel goed genoeg uit? Waar ik bij het geven van atletiektraining moeiteloos een grapje maak, voelt dat tijdens het lesgeven geforceerd en onecht. Waar ik zonder problemen voor een groep atleten ga staan, voelt dat voor een groep leerlingen ietwat ongemakkelijk.
Gelukkig is de oplossing simpel. Alles wat ik nodig heb om voor een groep leerlingen hetzelfde gevoel te krijgen als voor een groep atleten, is tijd. Tijd en het opdoen van ervaring. Als ik terugkijk was atletiektrainer ook ooit een rol die ik speelde, en duurde het een poosje voordat ik atletiektrainer werd. Zo zal het ook tijd nodig hebben voordat ik een leraar ben in plaats van dat ik een leraar speel.
Tijd is de brug tussen het spelen van een rol en het zijn van je rol. Wen er maar aan.
